Mijn cliënte Nella verteld hoe zij na een lange zoektocht uiteindelijk bij mij terecht komt en hoe ik haar als autistische vrouw heb kunnen helpen betekenis te geven aan goed bedoelde adviezen over je goed voelen.
Nella’s verhaal:
Tien jaar lang heb ik elke dag gehuild. Elke dag. En daarna nog eens tien jaar waarop ik niet meer elke dag huilde, maar wel vaak in beslag werd genomen door pijn en teleurstelling en radeloosheid.
Vooral die eerste periode van tien jaar was een moeilijke tijd . Vaak wist ik geen raad met mezelf. Ik zat helemaal vast in m’n verdriet maar zocht wèl naar oplossingen om eruit te komen. Dus ik stelde me open voor adviezen die anderen mij wilden geven. Probleem was alleen dat ik niet kon beredeneren waarom die adviezen mij niet hielpen. Ik probeerde ze op te volgen, ik probeerde me open te stellen voor wat anderen zeiden, maar achteraf daarop terugkijkend zie ik dat het me juist verder in de put bracht. Want ik kòn er niks mee.
Één opmerking van de vrouw van de toenmalige huisarts kan ik me nog goed herinneren. Die opmerking heeft jarenlang in m’n hoofd rondgespookt en af en toe kwam hij weer boven. Ik denk dat het ongeveer twintig jaar geleden was, toen we net als gezin een verhuizing achter de rug hadden naar een ander deel van het land. De vrouw van de toenmalige huisarts was zelf ook arts. Het was de eerste keer dat ik een consult bij haar had, omdat haar man het te druk had. Ik weet nog hoe geweldig ik het vond om nu een keer bij een vrouwelijke arts te zijn. Ik deed m’n best om in de korte tijd te vertellen wat er allemaal speelde. Ik wilde me zo graag door haar begrepen voelen. Het was zo zwaar allemaal. En ik was zo verdrietig. Dus ik vertelde zoveel mogelijk. Wat zou haar advies zijn?
En toen kwam de opmerking die dus twintig jaar door m’n hoofd bleef spoken. “Don’t give
your power away.”
Wow! Ik was helemaal perplex. En ik was helemaal onder de indruk. Ik probeerde me begrepen te voelen en het advies op te volgen. Maar ik had geen flauw idee hoe dat dan zou moeten. Werkelijk géén idee wat ik daar mee kon. In plaats van een goed advies werd deze opmerking een plaag-zin die regelmatig opdook. “Don’t give your power away”…. Ja maar, hoe dan?
De jaren verstreken. Twintig jaren waarin ik verkeerde diagnoses kreeg, tientallen keren naar het andere eind van de stad fietste voor gesprekken met een psycholoog, ruzies maakte met mijn man en kinderen, de intense pijn onderging van verwijdering van mijn geliefden, kapot ging aan rouw. Verder ging ik nog naar de universiteit om mijn minderwaardigheidscomplex weg te werken dat ik óók zo graag had willen studeren. Ik verwerkte de teleurstelling dat ik niet in het ouderlijk huis kon wonen maar stuck zat in een huis waar ik allang weg had willen zijn. En ik zette een bedrijfje op. Daar had ik het best druk mee, al die twintig jaar. En ik huilde veel. De tijd verstreek wel, maar ik kwam gewoon niet verder. En de frustraties liepen ook steeds verder op. Ze wàren al zo hoog, altijd al geweest. Maar ze konden kennelijk nòg groter zijn. Niet meer te bevatten. Nìet meer vol te houden. M’n uithoudingsvermogen begon nu ook minder te worden bij het ouder worden. Hoe hou je het vòl, om alsmaar verdrietig te zijn? Je alsmaar onbegrepen te voelen? Jaar-in-jaar-uit aan de zijlijn te staan, zonder zèlf ook je talenten te kunnen gebruiken?
Uiteindelijk kreeg ik een autisme-diagnose. Die kon ik absoluut niet aanvaarden, want waarom konden ze dat twintig jaar eerder dan niet zeggen? Maar dat is een ander verhaal. Na flink wat moeite met deze diagnose, zag ik tenslotte dat ik wel mijn voordeel kon doen met een cursus voor vrouwen-met-autisme. Dus ik deed de cursus “Meer rust, minder stress bij autisme.” De cursus werd geleid door Karin.
Een half jaar later kwam ik nog een keer bij Karin terecht. Zij volgt een opleiding voor autisme-coach. Ik ben één van de eerste vrouwen die zij begeleidt. We genieten samen van ons contact en voelen ons allebei op onze plek in dit traject. Vanmorgen was ons derde gesprek. Ik ben er nog helemaal beduusd van. Ik wil het gelijk opschrijven. Wat gebeurde er allemaal tijdens dit gesprek? Het belangrijkste was dat ik tegen haar kon zeggen: “Ik voel me nu door jou gerehabiliteerd.”
Eindelijk, èindelijk, eindelijk! krijg ik nu de tools aangereikt die ik mijn hele leven heb gezocht. En ze wèrken! Het zijn handreikingen om relaties te verbeteren, en vanmorgen kon ik vertellen hoe positief dit al heeft uitgewerkt na de eerste twee gesprekken. Wonderlijk! En héél verblijdend!
Daarna gaf Karin een terugkoppeling die mij raakte. Over hoe het al die jaren bij mij heeft gewerkt. Een deskundige terugkoppeling van hoe het werkt bij vrouwen-met-autisme. Terwijl ze het zei en ik luisterde voelde ik hoe de intense spanning die ik in al die jaren heb opgebouwd weer een beetje minder werd. Ik voelde me begrépen. Ik kreeg er prompt een opvlieger van en trok m’n trui uit. Vrouwen zoals ik kleden zich in laagjes en leven in laagjes. Wat een belevenis om te merken dat ik me nu eindelijk begrepen kan voelen in de diepere laag! We rondden het gesprek af. Direct daarna duik ik achter de computer. Ik wil het gelijk opschrijven. Want nu kan ik zeggen:
Eindelijk kan ik invulling geven aan het advies om mijn kracht niet weg te geven en af te
laten breken. Ik kan weer terugkomen in m’n kracht! Het proces van opgebrand raken kan
nu eindelijk gestopt worden. Ik wist na al die jaren niet eens meer dat ik nog kracht had, zo
wanhopig ben ik geweest. Maar nu kan er herstel komen.
Deze begeleiding die Karin als deskundige autisme-coach geeft is voor mij de juiste begeleiding. Het punt is nu niet: “Ik wou dat ik dit jaren eerder had gehad.” Dat ook wel, maar dat is nog weer een ander verhaal. Ik wil hiermee zeggen: “Goed bedoelde adviezen, zoals dat advies van 20 jaar geleden, hebben geen enkele zin en werken zelfs extra frustrerend, als er niet ook bij wordt verteld hoe je die adviezen dan moet opvolgen. De autisme-begeleiding die Karin kan geven bestaat o.a. uit deskundige begeleiding en het aanreiken van tools die verandering mogelijk maken. En dat leidt tot herstel van kracht!!!
Ik ben er heel blij mee!
PS: En Karin is een vrouw, dat helpt ook heel erg! Ze heeft ook een schat aan ervaring, en dat
merk je direct!
